2011-10-22

inter rifuĝintoj kaj burokratoj

akompani rifuĝinton en la prefektejon kaj roli kiel interpretanto estas bona sperto.  ĝi konigas la sintenon de ŝtata administro al administratoj, kaj aparte al ne-ŝtatanoj.  tion mi faris por niaj esperantistaj amikoj-rifuĝintoj el kartvelio.

okazis en la 11a de oktobro...

al i. oni difinis rendevuon por la 9a kaj duono.  ni jam scias, ke "rendevuo je tioma horo" signifas, ke ni atendos inter proksimume 70-homa grupo de homoj asignitaj al la sama horo.  la trajno de i. paneis, ŝi devis trovi vojon tra la matena premo kaj alvenas ĉirkaŭ la 10a.  ni triope - kun ŝia kvinjara filo — staras en la fina parto de la vico antaŭ la pordo.  malantaŭ ni grupeto de junaj ĉininoj interparolas vigle.  ni revidas kelkajn orienteŭropajn vizaĝojn rimarkitajn okaze de la antaŭa vizito.  mezaĝulo sidas apud la vico kaj ludas manklakon kun tri-jara knabineto.

post dudeko da minutoj ni trairas la magnetan kontrol-pordon kaj eniras.  ni refoje vicas por la akcepta giĉeto.  antaŭ ni juna viro ricevas plurfojan klarigon ke "ni bezonas originalon, tio estas kopio".  kompreninte aŭ ne kompreninte li okule serĉas la elirejon.  ni proksimiĝas, donas la rendevu-slipon kaj ricevas voknumeron.  tamen ne tuj numeron.  unue ni devas fari novajn pasport-fotojn, kvankam en la la dosiero fotoj jam estas.  oni ĉi tie suspektas, ke homo ene de kelkaj semajnoj povas ŝanĝi la vizaĝon.  mi anoncas min kiel buŝtradukanton kaj devas plenigi formularon, al kiu mi aldonu kopion de mia identokarto.  ni iras al la fotobudo, preparas la dokumentojn kaj transdonas al la akceptisto, kiu finfine la fotojn ne volas nun, sed la formularon jes volas, kaj ni ricevas numeron 43.

mi informiĝas, en kiu duono de la ĉambrego ni atendu.  la numeroj por giĉetoj 1 ĝis 6 lumiĝas sur la aviziloj de ambaŭ duonoj, sed — ni jam scias — la numeroj por giĉeto a2 en la pli malgranda duono aperas nur sur la tiea avizilo.  ni atendu por giĉeto a2, do en la malgranda duono.  estas tie kvardeko da sidantoj kaj kelkaj senseĝuloj, kies partion ni pligrandigas.  pasas horo, dum kiu la loko iom post iom malpleniĝas.  plejmultajn homojn oni vokas per dosiernumero, sed fojfoje ankaŭ aperas oficisto kaj vokas iun laŭnome tra la ĉialingve babilanta amaso, alte levante la dosieron por montri la malgrandan idento-foton.  jen — lumiĝas numero 43.

ni staras antaŭ giĉeto a2.  estas iom post la 11a kaj duono.  ni enmanigas al la oficisto la dosieron plenumitan de la sociala helpanto.  li grumblas, ke la nombro de infanoj ne estas indikita.  "oni zorge plenumu!" li admonas, alskribante "1" en la koncerna tekstujo.  ni ne singardis, ne relegis, kion la sociala helpanto skribis dum la intervjuo kun ŝi.  ŝian leteron, kiu argumentas, ke i. havas fratinon nun laŭleĝe restantan en francio, ni transdonas.  per tio ni esperas, ke i. ne restos en "dublina statuso" dum ses monatoj antaŭ ol ŝi laŭleĝe estos akceptita en francio.  ni donas la fotojn.  la oficisto enmetas ĉion en dosierujon, surskribas "43", ĉirkaŭcirklas ĝin kaj surstapligas.  li direktas nin al la dua, pli granda duono de la ĉambrego.

kio ĵus okazis, estis preparo de la dosiero.  triminuta afero.  nun komenciĝas atendo por la intervjuo.



la dua duono de la ĉambrego pleniĝis laŭmezure de la malpleniĝo de la unua.  ni stariĝas iom aparte.  preterpasanta oficisto repelas nin al la centro, ĉar ni ĝenas la pason al iu pordo.  ni staras dum horduono, ĝis vakiĝas tri seĝoj, kiujn okupis paro kaj mansako.  la apuda fotobudo estas fervore vizitata "enmetu kvin eŭrojn... centrigu la vizaĝon... atentu... se vi kontentas pri la foto premu la verdan butonon...".  ĝi povas funkcii en turistaj lingvoj de najbaraj landoj, sed la lingvojn aziajn kaj afrikajn, kiuj bruas ĉirkaŭe, ne scias, kaj iuj longe sidas en ĝi ne komprenante la funkciadon.  kiam ĝi malplenas, infanoj venas kaj premas la butonojn.  knabineto kun paĝia hararo okulumas al la filo de i. kun videbla deziro kunludi, sed li kliniĝis de sia sidilo kaj dormas kun la kapo en la sino de la patrino.

ni observas kaj ni komprenas proksimume, kiel ruliĝas la tagoplano: ĉiuj rendevuoj laŭnome okazas en la 8a kaj duono, 9a kaj duono, verŝajne ankoraŭ ĝis la 10a kaj duono.  poste oni neniun atendas, kaj malfruantojn elpelas, kiel al i. foje okazis.  oni amasigas homojn en la ĉambrojn, kolektas ĉiujn dosierojn kaj disdonas al la oficistoj.  dum la cetero de la tago ĉiu prilaboras sian staplon.  la daŭro de atendo dependas de la alto de la dosiero en la staplo.

la avizilo lumiĝas per numeroj.  giĉeto 2 vokas numeron 36... giĉeto 5 vokas numeron 20... alia vokas numeron 38.  iuj numeroj enigme komenciĝas per "p" aŭ "n".  tagmezo proksimas.  mi aŭdas, ke oficistoj agitas inter si por tagmanĝo.  la giĉetoj malpleniĝas.  dum ioma tempo okazas nenio, la sesdeko da atendantoj murmuras, kelkaj gardantaj policistoj preterpasas.

post horkvarono sola giĉeto 6 revigliĝas.  ĝi kun regula takto akceptadas homojn...  iom poste policisto alparolas la amason.  li admonas al silento por "la homoj, kiuj laboras", en kio, ni rimarkas, plurnombro sonas sufiĉe retorike, ĉar la giĉetoj 1 ĝis 5 daŭre malplenas.  ĉirkaŭ la 14a horo refunkcias iu post la alia la giĉetoj 4, 5, 3.  restas definitive malplenaj 1 kaj 2.

post nedifinebla tempo al i. ŝajnas, ke ŝi aŭdis sian nomon.  mi proksimiĝas al la giĉetoj.  jes, iu vokas nin pernome al giĉeto 4.  ni alrapidas.  belkreska, tre nigrahaŭta junulino, kiu matene rolis kiel akceptisto, bonvenigas nin per abrupta "mi vokis plurfoje!".  mi klarigas, ke mi akompanas kiel interpretanto.  ŝi trafoliumas la dosieron.  "do, ŝi havas fratinon en francio, ĉu?".  "jes."  "donu naskiĝatestilon."  i. havas naskiĝatestilon nur en la kartvela.  "tio ne utilas.  vi devas prezenti ambaŭ naskiĝatestilojn francigitajn de oficiala tradukisto por pruvi la parencecon."  "tion ni ne antaŭsciis" mi rimarkigas, al kio ŝi ne havas rebaton.  "la dosieron de la fratino vi certe havas ĉi tie" mi diras.  "mi devos serĉi!" ŝi diras malkontente.  ŝi turnas sin al kolego, kaj ili interkonsiliĝas.  "atendu momenton, reiru al la atendejo".  ni reiras.  post kelkaj minutoj ŝi revokas nin.  "mi difinas al vi novan rendevuon post du semajnoj, al kiu vi venu kun la tradukitaj naskiĝatestiloj" ŝi verdiktas, kaj donas la novan rendevuslipon.  mi amplekse dankas kaj adiaŭas, eldevigante ŝin al reciproka adiaŭo, la unua komplimento, kiun mi aŭdas ĉi tie.

ni foriras iom post la 16a horo, lasante post ni dekon da lacaj finatendantoj.  ni same lacas, kvankam ni faris nenion dum tuta tago.  ni malsatas.  i. estas optimisma, ŝi supozas, ke la sekva rendevuo estos rapida.  ĉiuokaze ni povas esperi eviton de sesmonata "dublina statuso", kiu teorie devigus ŝin al retrovojaĝo al la unua eŭropunia lando trairita kaj azilpetado tie, senkonsidere al tio, ke tiu lando la azilon al ŝi jam rifuzis.  bonŝance ŝia fratino pro gravedeco aŭ pro alia nekomprenebla kaŭzo jam ricevis restadpermeson, do ankaŭ i. ricevos, se ni liveros ĝustatempe la naskiĝatestilojn.  tio estas la bona atingo de ĉi tiu vizito.  poste sekvos proksimume unu jaro da administraj formalaĵoj ĝis oficiala ricevo de azilo...  pri tio ni zorgos siatempe.  nun, ni hastas al filantropia asocio, kie ni eble trovos varmajn vestojn kaj kovrilojn, ĉar ja sezonoj turniĝas al malvarmo.

2 commentaires:

ĵeromo a dit…

ni revenis kun la tradukitaj naskiĝatestiloj. ni timis, ke la oficistoj ĉikanos pri malsame kompletigita listo de voknomoj, aŭ pri malsama prezento de soveta kaj kartvela dokumentoj, ke ili postulos pliajn pruvojn. nia timo vanis. ili apenaŭ rigardis al la enhavo, haste fermis ĉi tiun lastan dosieron de la tago, kaj ni eliris malfrue kun dosiero por azilpeto en la mano.

intertempe ni vidis, kiel giĉetisto abrupte elpelis rusan knabinon, kiu akompanis rifuĝitan amikinon kaj aŭdacis babili antaŭ la giĉeto. ni vidis ankaŭ viron, kiu diskutadis kun aliaj rifuĝintoj, iris kaj venis, kaj kiel policistoj forkondukis junan hindon, kun kiu li parolis, rekte antaŭ niaj okuloj. i. pli frue ol mi komprenis, ke la diskutanto estis policinformanto. ĉio ĉi iom dampis nian kontenton.

Mya M a dit…

Hi thanks foor posting this