remalsimpligo

en latinliteraj tesktoj vagas la fantomoj de romiaj ciferoj i ii iii iv v vi vii...  ankoraŭ sufiĉe multaj homoj legas tiujn hirtaĵojn kiel 1 2 3 4 5 6 7, sed pli dubinde dirus senhezite, ke mdccclxxxvii egalas al 1887.  la sistemo estas facile komprenebla en etaj nombroj, sed iĝas konfuza en grandaj, des pli ke ĝin oni nuntempe uzas por malaltaj valoroj: numeroj de reĝoj, de jarcentoj, de horoj sur iuj horloĝoj, de ĉapitroj en kelkaj libroj... sume aferoj, kiuj la nombron tridek ne transpasas, kio pretere memorigas nin pri la malvastaj limoj, ene de kiuj kursas dinastioj, eraoj, tempo de maldormo kaj ĝenerale homaj entreprenoj.

iuj skribas sammaniere en esperantaj dokumentoj, ekzemple „vii-a jarcento“ por „7a jarcento“ aŭ „ĉapitro xix“ por „ĉapitro 19a“.  estas ŝancoj, ke tion ne komprenos homoj kun ne-latinlitera fona kulturo.

feliĉe por vojaĝantoj, kies turista gvidlibro hazarde malhavas enkondukon al antikvaj signaroj, stacidomaj peronoj kutime numeriĝas per eŭropaj ciferoj 1 2 3... aŭ per literoj a b c....  tamen la stacidomo de m*, kie mi kelkfoje haltis, distingiĝas per tio, ke trans la unua perono, kiu laŭatende ricevas numeron 1, la sekvaj, atingeblaj per subkoridoro, pariĝas laŭ jena maniero: 1b kaj a, 2b kaj 2, 1c kaj 2c. la ŝtata fervojkompanio demonstras, ke ankaŭ per rekta sistemo oni povas torde komuniki.