la malegala batalo de ergonomoj kontraŭ teĥnokratoj

mi havis iam kolegon, kiu sufiĉe ŝanĝis la labormanierojn de la kompanio. li estis sistemestro en tiu epoko kiam komputistoj reĝis. lia metodo estis jena: unue li instaligis novajn programarojn; due li komisiis al kelkaj homoj provadon de la novaj programaroj; trie li aŭskultis la plendojn pri la novaj programaroj, kaj responde li trankvile demonstris, ke problemojn kaŭzas ne la programaro, sed la labormetodoj: modifu viajn kutimojn, kaj vi pli efike laboros. li estis bona argumentanto. li estis obstinulo. li estis teĥnokrato, ĉar ja laŭ teĥnokrato homoj adaptiĝu al iloj.

la malo de teĥnokratismo estas ergonomio, ĉar laŭ ergonomo iloj adaptiĝu al homoj. sub la ŝildoj de tiuj du barbaraj vortoj ŝirmiĝas du batalantoj, du herooj, kiuj luktas por la korfavoro de sinjorino progreso. kiu venkos?

en la realo preskaŭ ĉiam okazas kompromisoj inter la du sintenoj. sed klare en la industria kaj laboreja mondo pliofte venkas teĥnokratismo kaj malvenkas ergonomio. eble tio ne okazus, se la ordinara socio ne inklinus jam al teĥnokratismo. sed ja tiel estas: ni vivas inter homoj, kiujn maŝinaj novaĵoj fascinas. ĉiu volas la aparaton el lasta generacio, per kiu ŝli povos pozi kaj imponi. ne gravas se ĝi ne kontentigas bezonon, oni prefere kreos la bezonon por pravigi la havon de la aparato.

se nia lingvo ne estus nemateria solvo, kiun oni havigas al si per peno kaj tempo, edukante sian propran menson, sed elektronika aparateto, kiun oni aĉetas en butikoj, ĝi delonge furorus.