misuzo de rizkuirilo

en orientazio elektra rizkuirilo estas ĉiutaga uzaĵo. oni ŝutas rizon en la pelvon, lavas ĝin plurfoje, denove kovras per akvo, kaj ŝaltas. la aparato boligas la enhavon. kiam la akvo elvaporiĝis ĝi aŭtomate transŝaltiĝas al modera varmigo.

tian premkuirilon oni povas devojigi por raguoj:

tranĉu viandon je mezgrandaj kuboj. ŝultraĵo aŭ kolaĵo de ŝafo, bovido, bovo estas taŭgaj viandospecoj. en la pelvon verŝu iom da oleo kaj spicojn: laŭron, origanon, pipron, nigelon, provencan herbomikson, tabaskon, laŭŝate... ŝaltu. dum la aparato varmiĝas kubetigu unu aŭ du cepojn. enŝutu la cepojn, iom miksu. salu la viandopecojn kaj enmetu ilin. dum ke la cepoj kaj la viando orbruniĝas, preparu legomojn – kapsikoj kaj batatoj estas bona mikso, agarikofungoj kun terpomoj estas alia, kaj multaj aliaj taŭgas...

dum preparo de la legomoj eble la viando tro bruniĝos aŭ la kuirilo tro frue tranŝaltiĝos, tiam enverŝu jam duonglason da blanka vino, aŭ simple tiom da akvo. kiam la legomoj pretas, enŝutu ilin, miksu kaj aldonu akvon, tiel ke ĝi almenaŭ duone kovru la manĝaĵojn. lasu la aparaton labori.

se la legomoj iom delikatas kaj riskas brulon, miksu unu- aŭ dufoje dum kuiro kaj atentu je la fino, vi devos eble transŝalti antaŭ ol la aparato mem faros.

mi legis el retnotoj de franca restanto en japanio pri farado de kukoj en premkuirilo. mi provis unufoje kaj malsukcesis.